بیماری پارکینسون و راه های درمان آن در شیراز

بیماری پارکینسون یکی از شایع ترین اختلالات عصبی است که بر سیستم های حرکتی و غیرحرکتی مغز انسان تأثیر می گذارد. نقص در تحرک، چابکی و عملکرد اجرایی را می توان در بیماران مشاهده کرد که بر توانایی آنها برای مدیریت زندگی روزمره تأثیر می گذارد، که به نوبه خود بر کیفیت کلی زندگی آنها تأثیر می گذارد. در حال حاضر چندین گزینه درمانی وجود دارد که یک رویکرد چند رشته ای از جمله دارو، درمان های جراحی و فیزیوتراپی را تشکیل می دهد.

بیماری پارکینسون چیست؟

بیماری پارکینسون (PD) اولین بار در اوایل دهه 1800 توسط جیمز پارکینسون به عنوان یک بیماری شناخته شد. این یک اختلال عصبی پیچیده است که باعث علائم حرکتی و غیرحرکتی می شود. دومی با اختلال در فرآیندهای شناختی از جمله تنظیم، برنامه ریزی و اجرای رفتار مشخص می شود. ویژگی‌های قبلی: برادی‌کینزی، که به‌عنوان کندی حرکت تعریف می‌شود و با اختلالات عقده‌های پایه (گروهی از نورون‌های واقع در عمق نیمکره‌های مغزی) مرتبط است.

علل و درمان بیماری پارکینسون

در نظر گرفته می شود که علائم پارکینسون به دلیل از دست دادن سلول های دوپامینرژیک در جسم سیاه ایجاد می شود. تحقیقات هنوز به این نتیجه نرسیده است که مرگ سلول های تولید کننده دوپامین چگونه رخ می دهد، با این حال، تصور می شود که با عوامل ژنتیکی و محیطی ارتباط دارد. چندین جهش تک ژنتیکی با شروع بیماری پارکینسون مرتبط است. اگرچه تصور می‌شود که این نظریه فقط تعداد نسبتاً کمی از موارد PD را توضیح می‌دهد.

هیچ درمان دائمی برای PD وجود ندارد. به طور سنتی، درمان های دارویی، جراحی و سایر روش های درمانی برای تسکین علائم بیماری به کار می رود. اساساً داروهایی که برای تسکین علائم تجویز می شوند عبارتند از:

• داروهایی که سطح دوپامین را در مغز افزایش می دهند
• داروهایی که سایر مواد شیمیایی مغز را در بدن تغییر می دهند
• داروهایی که به تنظیم علائم غیر حرکتی کمک می کنند

علائم اغلب می تواند همراه با اثربخشی داروهای تجویز شده بدتر شود. علاوه بر این، استفاده طولانی مدت از داروهای آنتی کولینرژیک خاص و آگونیست های دوپامین برای تسریع عوارض حرکتی مانند حرکات غیر ارادی و نوسانات در پاسخ ها یافت شده است.

همچنین مشخص شده است که تحریک عمیق مغز در تسکین برخی از علائم تجربه شده مؤثر است. با این حال، برای اکثر افراد مبتلا به PD، روش های درمانی اضافی مانند فیزیوتراپی برای کمک به تحرک و تقویت استقلال مورد نیاز است.

برای هدف قرار دادن علائم حرکتی و غیرحرکتی، فیزیوتراپی اغلب به افراد مبتلا به پارکینسون به عنوان بخشی از یک رویکرد درمانی چند رشته ای ارائه می شود و هدف آن بهبود کیفیت زندگی کسانی است که با این بیماری زندگی می کنند. این امر با بهبود دامنه حرکتی و ظرفیت فیزیکی در فعالیت های روزانه از طریق پیاده روی و همچنین تمرین فعالیت های دستی مانند چنگ زدن به دست می آید.

بیشتر بخوانید: آسیب های ورزشی زانو

فیزیوتراپی، جدیدترین روش درمان پارکینسون

به طور سنتی، نرخ ارجاع برای فیزیوتراپی برای PD پایین بوده است، با این حال، در سال های اخیر، نرخ ارجاع افزایش یافته است. این تغییر به دستورالعمل هایی از جمله دستورالعمل هایی که توسط مؤسسه ملی سلامت و تعالی بالینی منتشر شده است و توصیه می کند فیزیوتراپی باید در تمام مراحل بیماری استفاده شود.

نقش اصلی فیزیوتراپیست به عنوان بخشی از تیم چند رشته ای، به حداکثر رساندن توانایی عملکردی بیمار در عین به حداقل رساندن هرگونه عوارض ثانویه ناشی از توانبخشی حرکتی با استفاده از حمایت و آموزش است. فیزیوتراپی به عنوان یک گزینه درمانی برای پارکینسون بر نقل و انتقالات، وضعیت بدن و عملکرد اندام فوقانی، تعادل و ظرفیت فیزیکی و فعالیت تمرکز دارد. فیزیوتراپیست ها همچنین ممکن است از راهبردهای حرکت شناختی و نشانه گیری و ورزش برای حفظ یا افزایش سطح استقلال و کیفیت کلی زندگی بیمار استفاده کنند.

در مراحل اولیه PD، زمانی که علائم آنچنان مضر نیستند، فیزیوتراپیست ها قصد دارند مشارکت در برنامه های اوقات فراغت را ارتقا دهند که تناسب اندام و گنجاندن در فعالیت های درون جامعه را افزایش می دهد. با پیشرفت علائم، به بیماران راهبردهای حرکتی برای غلبه بر مشکلات در ایجاد حرکت و فکر آموزش داده می شود. این شامل فیزیوتراپیست است که استراتژی هایی را برای جبران کاهش عملکرد ایجاد می کند.

بر اساس تحقیقاتی که در مورد تأثیر فیزیوتراپی برای بیماری پارکینسون وجود دارد، واضح است که رویکردهای مختلف مورد استفاده در بهبود کیفیت زندگی بیمار مفید هستند. علاوه بر این، چندین رویکرد توانبخشی حرکتی مورد استفاده فیزیوتراپیست ها وجود دارد که دارای مزایای کوتاه مدت هستند. مشخص شده است که تمرینات هوازی و مبتنی بر یادگیری برای افرادی که از PD رنج می برند مناسب هستند. این تمرینات به ویژه در افراد مسن مبتلا به PD محافظ عصبی هستند.

ورزش‌هایی که عملکرد قلبی-ریوی را بهبود می‌بخشند و باعث بهبود بیومکانیک، وضعیت بدن، حرکت تنه و حرکت متقارن کلی می‌شوند، مزایای زیادی در اختلالات نورودژنراتیو پیدا کرده‌اند. مشخص شده است که تمریناتی که افراد مبتلا را برای تغییر حرکت، فعالیت یا جهت به چالش می کشد (معروف به تمرین “تصادفی”) به افراد مبتلا به PD کمک می کند. با این حال، هنوز مشخص نیست که کدام رویکرد مؤثرتر است. با این وجود، فیزیوتراپی نقش مهمی در رویکرد درمانی چند رشته ای بیماری پارکینسون ایفا می کند.